Lieve mensen,

Jullie hebben mij enige tijd moeten missen, als jullie me tenminste gemist hebben!
De reünie van de familie Onderwater heeft mij weer gestimuleerd dus, ik had het even niet met mijn kronieken, maar, daar gaat'ie weer:

Niederegger.

Gerda en Ik waren in Lübeck. Op de duitse TV was een programma over de kerstmarkt in Lübeck. Dat wilden we dus beleven.
Aotootje in en op naar de Hanzestad, want zo noemt het trotse Lübeck zich, zeker na de beroemde roman van Thomas Mann over de famile Buddenbrooks.
Niet iedereen heeft het (dikke, wel erg Duitse) boek gelezen maar misschien wel de TV-serie gezien over de op- en neergang van deze handelsfamilie.

Zo'n kerstmarkt is een totaal-belevenis. Heel de stad is vol met kerst: rood, groen maar vooral kunstsneeuwwit.
Heel de stad ruikt naar kerstlekkernijen.
Je slentert van de ene winkel en het ene kraampje naar het andere.
Overal vandaan klinkt kerstmuziek.
Het ruikt naar chocola, "lebkuchen", gebrande noten, amandelen, hazelnoten, warme wijn, vochtige kleren en nog veel meer, een orgie van geuren.

In een van de hoofdstraten van Lübeck is "Niederegger"

Beneden vind je daar marsepein in alle varianten, van eenvoudige staafjes, varkentjes, mannetjes, vrouwtjes, tot en met vrijende paartjes, die in een "standjesboek" niet zouden misstaan.

Maar bovenal, boven dus, is daar Café Niederegger.
Het ruikt er naar koffie, likeur, marsepein, bonbons en gepoetst koper.
Zo'n Café uit het begin van de twintigste eeuw, toen Berlijn nog de hoofdstad va Europa was, in "die lustige zwanziger Jahre".

Er zitten oudere dames en dito echtparen achter een kopje thee of een glaasje likeur, ze kijken nog pittig rond met perkamenten gezichtjes en in iets te ouderwetse kleding, ooit nog gemaakt door hun "costumière".

Onberispelijk geklede dienstertjes, in bordeaurood met een hagelwit schortje en dito mutsje , brengen koffie, thee en vooral gebak rond.
Ik heb het nooit kunnen laten, dus kijk ik mijn ogen uit naar zwarte nylons met naad, precies over de kuit en knieholte.

Ook Gerda en ik strijken neer op de pluche stoeltjes en bestellen koffie met Kuchen, helaas, we vallen niet meer op onder het wat oudere publiek.
Ook wij glimlachen beleefd naar andere tafeltjes, genieten uitstekende koffie, heerlijke chocoladetaart en we troosten ons ermee dat wij menen (nog) geen perkamenten gezichtjes te hebben.
Heel zacht klinkt kerstmuziek, "Jesus bleibet meine Freude" en er is natuurlijk een roos ontsprongen; vermengd met "Stille Nacht" van buiten.

'sAvonds zijn we naar het Lübeckse Stadtheater geweest, operette "Die Fledermaus".
Denken we dat maar, of waren daar inderdaad dezelfde mensen, als die we bij Niederegger zagen?

Liefs van Hans en Gerda